ردپایی از دلتنگی...

       بهار ثانیه ها می گذرد،عشق فریاد می زند،کودک من آرام آرام بزرگ می شود .

                   کنجد کوچولوی قصه ما بزرگ میشود و ما غافل از گذر عمر.

کنجد کوچک ما کلمه ها را با تلفظ و شکل و ساخته خودش بیان می کند ومن و همسری را شاد و ذوق زده می کند.خودش زودتر از ما خوشحال می شود و با دستان پر مهرش خودش را تشویق می کند.اینجاست که در فکر فرو می روم ، چقدر زود می گذرد ،لحظه های زیبا....

با خودم می گویم حتما روزی هم خواهد آمد،که یادم نخواهد آمد که فرزند کوچک من به غذا،هام می گفت.به هواپیما...ابافیما میگفت...............درست مثل روزهایی که چهار دست و پا می رفت و برای من و همسری سخت بود که تصور کنیم زمانی هم می خزیده،یا وقتی که راه افتاده و تصور روزهای چهار دست و پا رفتنش هم مثل خزیدنش ،مثل یک خاطره دور و مبهم از ذهنم  گذشته .

و حالا با خودم می گویم چه عجله ای است برای زودتر حرف زدنش ،این روزهای خاطره انگیز هم می گذرد ،بگذار همین جور پله به پله،کم کم بگذرند.دلم می خواهد عقربه های ساعت را نگه دارم تا شیرینی این لحظات در ذهنم ته نشین شود و سر مستم کند.هیچ عجله ای نیست در بزرگ شدنت،من عاشق این لحظه های ناب هستم.

                        کودک زیبای من به لطف خداوند هر روز بزرگ و بزرگتر می شود

                                       قررررربونت برم خدا جوووووون