قندولک مامان 33 ماهه شد

پارسای مهربونم.....

این روزها که می گذرد برایم شیرینی دلپذیری دارد.چه چیزها که از تو کوچولوی دلنشینم یاد میگیرم،با چشمان زیبایت محبت را یادم می دهی،با خنده هایت شور کودکی را در من زنده می کنی ،با لجبازیهایت مرا به یاد کودکیم می اندازی،و خلاصه وجود تو برایم عادتی است که اگر نباشد من هیچم.....

از تو آموخته ام که:اگر چه شبی را با کم خوابی و دردهای مادرانه سر کرده باشم،باز هم صبح که شد می توانم به روی دنیا بخندم،اگر دیگران مرا به حال خودم رها کردن،زار نزنم وبا هر چه که اطرافم هست شاد باشم، حتی اگر هل پوکی باشد،اینکه اگر کسی ازارم داد اعتراض کنم و حقم را از او بگیرم!امادلم همچو آینه صاف باشد و بی هیچ کینه ای،اگر رفع اختلاف شد به او بخندم!و عاقبت اینکه زمانی که در کنار عزیزانم و در امنیت هستم و زمانی که گرسنه و خسته نیستم و می دانم که انسانهای اطرافم هم خوشحالند،حتی اگر از دارایی دنیا چیزی نداشته باشم کاملا احساس خرسندی و خوشبختی کنم.

این حسن ها و یا عیبا را مدیون تو زیبایم هستم ،که با آمدنت بزرگواری و صبر مادرانه را در من دو چندان کردی،زیبای من امیدوارم همیشه در کنارت بمانم و از تو نا آموختنیهایم را بیاموزم.

و در آخر......

خدایا از تو سپاسگزارم که این بنده ی سفارشی را به ما بخشیدی،تا هر روز با دیدن صورت ماه و شنیدن صدای شیرینش تمام قلبمون از عشق و لذت لبریز بشه........