دو حبه قند

1393/7/20 2:00

نویسنده : مامان سمیه

941 بازدید

اشتراک گذاری

پناهگاه امن خانه

            شانه‏ هایت، ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را.
دست در دستانم که می‏گذاری، خون گرم آرامش، در کوچه رگ‏هایم می‏دود.
در برابر توفان‏های بی‏رحم زندگی می‏ایستی؛ آن‏چنان‏که گویی هر روز از گفت‏گوی        کوهستان‏ها باز می‏آیی.
                   لبخند پدرانه‏ات، تارهای اندوه را از هم می‏دراند.
            تویی که صبوری‏ات، دل‏های ناامید را سپیده ‏دم امیدواری است.
            آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است.

همیشه مادر را به مداد تشبیه میکردم

که با هر بار تراشیده شدن، کوچک و کوچک تر میشود…

ولی پدر ...

یک خودکار شکیل و زیباست که در ظاهر ابهتش را همیشه حفظ میکند

خم به ابرو نمیاورد و خیلی سخت تر از این حرفهاست

فقط هیچ کس نمیبیند و نمیداند که چقدر دیگر میتواند بنویسد …