رویای شیرین کودکم...
رویای شیرین کودکم... 
خواب دیدم...
در شهری بودم که هیچ گناهی در آن نبود.
در زمینی بودم،پاک،پر از علاقه،پر از صفا و صمیمیت،پر از دوستی و درستی و راستی.
و در یک کلام،زندگی به معنای واقعی.
تمام بزرگترهای شهر،با همان صفای همیشگی در کنار کودکان بودند،و آنها را عاشقانه دوست می داشتندو همراهی می کردند.
هیچ کس فقط به دنبال نفع خودش نبود و همه به فکر یکدیگر بودند.
کودکان:دختر و پسر با هم دوست بودند،مانند خواهر و برادرانی حقیقی و دلسوز.
پدر ها و مادرها:بی ریا ومهربان ،به مانند فرشتگانی زیبا و دوست داشتنی.
مثل این دنیا نبود،که فقط زیباییهای این دنیا را ببینیم،همه جا دیدنی و دوست داشتنی،چه خوب ،چه بد.
در آنجا....
نگاه ها پاک بود.
حرفها پاک بود.
فکرها و رفتارها پاک بود.
چه رویای شیرینی بود..............
ای کاااااش خواب می ماندم ...............
آنجا مهربانی بود ،مادرم بود، پدرم بود و از همه مهمتر خدایمممممممم....
آنجا جایی نبود جز بههههشت.
